Eski Günler

Washi,küçüklüğünden beri sürekli somurtan çocuk.Onun en mutlu gözükdüğü günler kimseyle tek bir kelime bile konuşmadığı günlerdi.Bunda konuşacak kişiyi bulamaması mı yoksa kimsenin onunla konuşmak istememesnin mi payı daha büyükdü bilmiyordu.Akademideki hayat da ona artık zülüm gibi gelmeye başlamıştı.Hiç bir şey bilmeyen çocuklar etrafında bağrışıp duruyordu.Hiç kimseye güvenemiyordu.Çünki herkesin onun arkasından konuştuğunu sanıyordu.Aslında sadece sanmıyordu biliyordu da.Çok kulak misafiri olmuştu hakında ileri geri konuşulduğuna.Başlarda çok üzülüyordu hiç arkadaşının olmamasına.Ta ki yurttan kaçana dek yurttan kaçtıktan sonra kendi kendine söz verdi kimse umrunda olmayacakdı.Her şeyi kendisi için yapıp kendisinin ne düşündüğünü umursayacaktı.Ancak şuan da her şey ona ağır gelmeye içini dökecek birine ihtiyacı vardı ama kimsesi yoktu.İlk defa bir annenin sıcaklığına ve babanın korumasına bu kadar çok ihtiyacı vardı.

Gecenin karanlığında sokağa çıktı.etrafta kimse yoktu.Bir banka gitti ve sankince ses çıkarmadan oturdu.Birden üzerinin ıslanmaya başladığını fark etti.Yağmur yağdığını sandı.Ancak olan tek şey gözlerinden akan yaştı.Alışık değildi ağlamaya.Belkide bu yüzden anlayamadı ne olduğunu.Tek hissesttiği boşlukta olduğuydu.Gözlerini sildi ve de hızlıca koşmaya başladı binaların üzerinde gezerken birden kendini yetimhanin önünde buldu.İşte o karanlık nokta 9 yaşından beri tam 5 yıldır buranın 3 sokak ötesine bile yaklaşmamıştı.Birden duraksadı neyapacağına karar veremedi o esnada açık olan pencereyi gördü.Arkasını döndü ağlamasını durdurdu.Yavaşca uzaklaşmaya başladı.Önce sağ adım sonra sol adım diye kendi kendine mıraldandı.Sol adımını atar atmaz ortalıktan kaybolmuştu.

Yetimhaneye girdin. 23 metre ötende müdürün kapısı var. Ayrıca iki tane daha idari oda görüyorsun ve birinden konuşma sesleri geliyor. Sesler kimi zaman bağırışmaya dönüyor ve bu seslerin iki kişiden geldiğini anlıyorsun. Birinin müdürün o iğrenç sesi olduğunu anladın, yani adam odasında değil.

NOT: Başlangıç için gerçekten güzel bir RP, eline sağlık ^^

Bu ses ona geçmişini hatırlatmıştı.Müdür onu hırsızlıkla suçlayıp yanlız başına kalmasına sebep olan ilk insandı.Daha fazla eskiyi düşünmek istemedi.Tek istediği intikamdı.Ne yapması gerektiğini düşündü.Kapıyı kırıp içerdeki iki kişi de onu görmeden müdürün şah damarının son kez atmasını sağlayabilirdi.Müdürün yüzü aklına gelmişti.Kocaman gözleri,açık bir anlı,kirli bir sakalı vardı.Çocukluğunun en büyük korkusu,fırtına çıkmışcasına gırtlaktan gelen o bağırıştı.bunları düşündükçe iyice sinirlendi.Kapıya yaklaştı.Sesleri dinleyip kimin nerede olduğunu saptamaya çalıştı.Masum bir insanın son nefesini elinde vermesini istemezdi.Yerlerini saptaması 15 saniyesini aldı.Nefesini onların nefesine göre ayarlamak için 2 saniye nefesini tuttu elini kapıyı götürürken aniden geri çekildi.Aklına başka bir fikir geldi.İntikam için birinin canını almak ona göre değildi.Ama o kişi de çocukluğunu elinden almıştı.Düşünmeyi bıraktı ve müdürün odasının kapısına yaklaştı.İçeri girmek için yeltendi.